تا غــــــنچه وا شود دلم از دست می رود

تا غــــــنچه وا شود دلم از دست می رود

بیچـــاره طبع من که به بن بست می رود

یک آسمان غــــــزل که برایت سروده ام

دشتی پر از قصـیده که سر مست می رود

با کاروان شعـــــــر و غزل هم غریبه شد

این نازک شکـــــسته که دربست می رود

دل می رود به حالت ابرو و رنـگ موت

هم خاطرم حواله به پیـــــــوست می رود

چشم امید من ، به بهار نگـــــــــاه ِتوست

دردی که عمق سینه نشسته ست ، می رود

از کوچه ی نگـــــــــــــاه خمار و صمیمیت

هشیار اگر گــُــــذر بُوَدَش ، مست می رود

اکنون به شوق دیدن تو، شاد و سرخـوشم

غم گرچه هردو چشم مرا بست ، می رود

مصطفی معارف 20/1/91 کـــــرج